Ze komen helemaal uit Finland aanwaaien en hun groepsnaam zegt iets over het aantal muzikanten dat deze kleine bigband bevolkt. Negen man sterk, dus, is dit clubje onder leiding van pianist en componist Ville Kittällä, dat hier zijn derde plaat uitbrengt. De eerste twee zijn mij onbekend, maar deze nieuwe maakt flink wat indruk, niet alleen omwille van de knappe composities en het erg geïnspireerde spel, maar zeker ook vanwege de erg brede waaier aan genres en invloeden die bestreken worden. Die reiken van rock en electronica tot soul en filmmuziek, maar worden zodanig fijntjes ingebed, dat alles altijd klinkt als de Big Band die Kittällä bij de oprichting voor ogen had.

Bij de bandleden treffen we een aantal bekenden aan: Linda Fredriksson (zie Superposition en Mopo Trio) is er op sax, Martti Vesala (Soundpost Quintet en Maratone Quintet) brengt zijn herkenbare trompetklanken, Ville Vannemaa kenden we voornamelijk als saxofonist, maar doet hier fraaie dingen op fluit en drummer Eeti Nieminen zat /zit ook al in Mopo Trio. Dat ik de anderen niet apart vermeld, heeft alleen maar te maken met mijn beperkte kennis van de Helsinki jazz-scene, waarvan ik wel weet dat ze bloeit als zelden tevoren, al was het maar omdat ze vol loopt met mensen die aan de Sibelius-Academie gestudeerd hebben.

Ik wees al op de verscheidenheid aan stijlen, die deels te danken is aan het feit dat meerdere bandleden nummers componeerden, maar ook aan de inbreng van zangeressen Stina Koistinen in “Safe” en Kaisa Sainio in “Come Together”, die het soulgehalte van de plaat serieus de hoogte injagen. In afsluiter “Rajat” draaft Ramy Essam op, de man die bij de Egyptische revolutie van 2011 “de stem van de revolutie” gedoopt werd en die tegenwoordig in ballingschap leeft in Zweden. Hij maakt zijn opwachting naast Karrie Miettinen, alias Paleface, de meest bekende van de Finse hiphop-scene en onder een retenstrakke begeleiding van Njet Njet 9 zetten zij het absolute hoogtepunt neer van een plaat die overigens geen dieptepunten kent.

Dit is hedendaagse jazz voor grote band, vol met muzikanten, die geen oog hebben voor etiketten of grenzen, die zich overal thuisvoelen en vooral vrolijk en vierkant hun eigen zin doen. Ergens in het promoblaadje las ik dat Njet Njet 9 klinkt alsof Zappa en Zawinul tennis spelen met Massive attack ergens op het Zweedse platteland. Ik gebruik zelden quotes van promoblaadjes, maar deze komt van bandleader Ville Kittällä zelf en valt dus moeilijk tegen te spreken. De vele lagen van deze muziek vragen om best wat inspanning van de luisteraar, maar de muziek laag na laag ontdekken, was ook voor mij de voorbije dagen een bijzonder fijne bezigheid. Volgende week heb ik een afspraak met twee collega’s, die wél wat van jazz kennen. Ik weet nu al welke CD ik daarnaartoe ga meenemen… Ontdekking van de jongste maanden!

(Dani Heyvaert)